Verschillende culturen hebben verschillende gebruiken. 

In Nederland kennen we bij de uitvaart verschillende gewoontes vanuit verschillende geloofsovertuigingen.

Hier lees je meer over de Joodse gebruiken en rituelen.

Volgens de Joodse traditie mag er bijvoorbeeld niet gecremeerd worden. Hoewel de Liberale Joden sinds de Tweede Wereldoorlog wel eens kiezen voor crematie om zo de verbondenheid met de slachtoffers die verbrand zijn tijdens de Holocaust te onderstrepen. Wist je trouwens dat de betekenis van Holocaust “Brandoffer” betekent.  

De Levaje (Joodse uitvaart) moet zo spoedig mogelijk na het overlijden plaatsvinden, liefst dezelfde dag.  Tijd voor kaarten of een advertentie is er dus niet. 

Opbaring.

Er wordt van het overleden lichaam geen afscheid meer genomen, het lichaam wordt direct toegedekt. De ziel is uit het lichaam, het lichaam wordt dus niet opgebaard.

Bij het uitblazen van de laatste adem reciteren de aanwezigen.

“Hoor Israël de Heer is onze God de Heer is één”

Geen verschil tussen arm en rijk.

De uitvaart is uiterst sober en bestaat voor iedereen uit vaste rituelen en gebruiken. Verschil tussen arm en rijk bij een uitvaart zal niet bestaan. 

Met lege handen komt men op de wereld en met lege handen verlaat men de aarde ook weer.

Zo is de kist voor iedereen hetzelfde, eenvoudig ongeschaafd hout met een katoenen binnenbekleding. Bloemen en muziek ontbreken bij een traditionele Joodse uitvaart.

Geen geld verdienen aan de dood.

Na het overlijden vindt een rituele wassing plaats. Hiervoor worden speciaal daarvoor bestemde begrafeniskommen gebruikt. De overledene wordt in speciaal daarvoor gemaakte doodskleding gehuld.

De mannen verzorgen het lichaam van een man en de vrouwen van een vrouw. Dit alles is op vrijwillige basis. Het achterliggende idee is dat er aan de dood geen geld verdiend mag worden. 

Nadat het lichaam in de kist is gelegd, wordt er een zakje met wat aarde uit Israel in de kist gedaan, of er wordt wat aarde uit Israel over het gelaat gestrooid. Dit als symbool dat er begraven wordt in de grond van Israel.

Scheur in de kleding.

Directe verwanten maken een scheur in hun bovenkleding ten teken van rouw, deze kleding wordt de eerste week van rouwperiode gedragen. 

Na het uitspreken van de rouwrede, in een speciale ruimte op de begraafplaats, wordt het dode lichaam door de mannen uit de eigen gemeenschap naar het graf gedragen en er worden bepaalde psalmen gereciteerd.

Drie scheppen aarde.

De familie scheppen elk drie scheppen aarde op de kist.

Ook hier is een vast ritueel en wordt de zin “De stof keert terug naar de aarde, waaruit ze ontstaan is; de ziel echter keert terug tot God, die haar gegeven heeft” gesproken.

De schep wordt niet doorgegeven, maar terug in de aarde gezet. Hiermee wil men laten blijken dat er geen haast is geboden. Men verlaat het graf pas als dit geheel gesloten is. De grafsteen wordt precies een jaar na het overlijden op het graf geplaatst. Deze is eenvoudig met enkel een naam en een datum.

Periode van rouw.

Direct na de begrafenis neemt voor de naaste familie de zevendaagse periode van rouw, de sjivve, een aanvang.

Pas dan is het moment aangebroken van rouw en troost. Zolang de overledene nog niet begraven is, mag er niet gehuild, gerouwd of getroost worden. Dit alles uit respect voor de dode.

Eeuwige grafrust.

De Joden kennen overigens wel het eeuwige grafrecht en dus ook eeuwige grafrust.

Wanneer het graf bezocht wordt, worden er geen bloemen achter gelaten, maar een steentje. Stenen vergaan niet en hebben eeuwigheidswaarde.

Een mooie gedachte toch?

Bron: jkl.nl